Baczność!

Spocznij. Przedstawiam Państwu Pana Majora Bazylego.

Imię wybrała moja młodsza siostra, która sobie smoka zażyczyła ;) Emilka pewnie będzie miała jakieś własne imię dla niego ;)
Osobiście nazwałabym go Strachota, tak jak się nazywał nasz wrocławski smok (tak, tak, nie tylko Kraków ma swojego gada!). Legenda wiąże go z Lasem Strachocińskim, obecnie na osiedlu Strachocin. W lesie tym miał mieszkać smok wielgaśny, który w swej pazerności postanowił usadowić się przy źródle bijącym w lesie. I jak to w legendach bywa, woda w nim płynąca miała właściwości magiczne, dając siłę wielką temu, kto się jej napije. Ale nikt tego zbadać organoleptycznie nie mógł, bo smok siedział i dopuścić nikogo do wody nie chciał (a to łotr!). Poza tym gadzina miał upodobania podobne do swojego kuzyna spod Wawelu i nie pogardził ani owcą, ani krową, a jak by mu się jakaś dziewoja trafiła to i pewnie ją by z radością pożarł. Taki stan rzeczy trwać nie mógł, więc mieszkańcy pobliskiej wioski (Strachocin, bo smok Strachota, bo taki straszny) zrzucili się na nagrodę dla lokalnego szewczyka Dratewki. Nasz lokalny bohater zwał się Konrad i miał więcej szczęścia niż rozumu. Nie posłużył się bowiem żadnym fortelem, żadną wypchaną owcą... O nie, on poszedł w las, z mieczem radośnie myśląc, że jakoś to będzie... Doszedł do środka lasu, smoka ani widu, ani słychu, za to gorąco strasznie, a pić się chce. Niewiele myśląc zaczął pić wodę ze źródła, nie zdając sobie sprawy z jej magicznej mocy. W tym momencie pojawił się smok, ale Konrad już był na magicznym dopalaczu, odciągnął smoka od źródła, a biedna gadzina pozbawiona magicznej wody, musiała ulec przed pospolitą siłą i uciec w las. Tam osłabiony Strachota zaczął szukać czegoś, co się nadaje do jedzenia, ale że nigdy roślin nie jadł, to nie wiedział, co do pyska pcha. A pchał trujące grzyby... I tak Strachota zdechł... A na Konrada, który tylko smoka przepłoszył spłynęły zaszczyty i sława... Ale bez ręki księżniczki^^
Powiem nieskromnie, że jestem zachwycona nim. Jestem z niego bardziej dumna, niż ze swetra :D Bardzo się martwiłam, jak sobie poradzę z przyszyciem poszczególnych elementów, żeby były symetryczne, ale poszło bez problemu.
Smok nie jest moim pomysłem, zainspirowałam się tym.
Taka pacynka jest świetnym modelem do zdjęć, więc trochę ich napstrykałam ;)

Taki jestem nieśmiały...

Zionę ogniem, bój się!

Tak naprawdę, to jestem wegetarianinem..

Mmmm... słodki misiak...

A tutaj próba sił z Ryśkiem. Jak widać, kot miał w głębokim poważaniu takiego gada^^

A się zmęczyłem tym kotem...

A kuku!

Pan Major był bardzo wdzięcznym dziergadłem i z miłą chęcią wrócę do tego typu zabawek ;)
Dane techniczne: limonkowa Zuza, połowa motka, trochę koralowej Sary i ciut, ciut żółtej Zuzy (wszystkie przetestowane dzięki uprzejmości Świata nitek oraz do nabycia tutaj). Całość szydełkiem 2.

Dziękuję za wszystkie komentarze i odwiedziny :)