Wspólne dzierganie i czytanie - Zaklęcie dla Cameleon

Uch, ależ tydzień miałam. Sądziłam, że przed kolejną środą pojawi się post z płaszczykiem albo z recenzją "Pana Lodowego Ogrodu", ale ciągle coś się działo. W tym tygodniu już braki nadrobię, obiecuję!
W czwartek, o 9.35, zostałam ciocią :) Siostra urodziła Emilkę. Niestety, ponieważ mała jest wcześniakiem wylądowała od razu w inkubatorze. Taka z niej kruszynka, że ledwo 2kg wagi miała. Na szczęście teraz się dogrzewa, je jak smok i rośnie. Mam więc nadzieję, że niedługo będzie już leżeć we własnym łóżeczku :)
Jakoś z tego wszystkiego, oraz upału, nie miałam za bardzo ochoty na dzierganie. Wracałam do domu i kładłam się plackiem. Niestety, w mieszkaniu mam w taką pogodę temperaturę jak na dworze albo i wyższą. Ale przynajmniej podjęłam w końcu męską decyzję, co do tego, co dziergać. Padło jednak na sukieneczkę, dodatkową będzie do niej jeszcze opaska.
To, co dzisiaj widać na zdjęciu, zostanie za chwilę sprute, bo sukienka wychodzi za duża.

A na czytniku pierwszy tom serii Anthonego Piersa "Xanth" - "Zaklęcie dla Cameleon".
Wyobraźcie sobie krainę, gdzie wszyscy i wszystko posiada magię. Drzewa, które potrafią usypiać, wzgórza, które pomimo kilku metrów wysokości dają widok na ćwierć kraju, rzeki, które zamieniają stworzenia, które się z nich napiją wody w ryby. Nie wspominając o tak trywialnych przejawach magii jak źródła życia czy miłości. Dodajmy do tego całe stada magicznych stworzeń - smoków, gryfów, harpii, jednorożców... W takim świecie, żeby cokolwiek znaczyć, ba, żeby żyć, trzeba mieć magiczny talent. Jakikolwiek, może to być tworzenie potężnych burz, ale może też sikanie na kolorowo. Jeśli człowiek do 25 roku życia nie przejawi takiego, no to cóż... nie ważne jak mądry, piękny, czy silny jest, miejsca dla niego w Xanth nie ma. Sorry, takie prawo. I taki właśnie los czeka Binka, który jest właśnie piękny, mądry, silny, ale zupełnie niemagiczny. Żeby odkryć swój talent, za radą równie pięknej, co on sam Sabriny, udaje się do Dobrego Czarodzieja Humreya. Po drodze, oczywiście, napotyka różne dziwne przygody.
Cóż mogę powiedzieć jeszcze o książce? Mam trochę mieszane uczucia. Akcja pędzi bardzo szybko, ale przez to wydaje mi się, że niektóre wątki zostały potraktowane trochę po macoszemu i płytko. Spotkałam się z zarzutami, że "Zaklęcie dla Cameleon" (nie wiem, jak to wygląda w kolejnych tomach) jest jak bajka - albo coś jest czarne, albo białe, nie ma odcieni szarości, a sam bohater jest kryształowy. Szczerze mówiąc, mi to tak bardzo nie przeszkadza, najwidoczniej taka konwencja książki, ma to też swój urok. Z resztą Binka może i jest silny, mądry i przystojny, ale to przecież facet... Więc swoje za uszami też ma ;p
Na razie powstrzymam się od polecania bądź nie tej książki, przeczytam jeszcze parę tomów i się wypowiem ;)
Dziękuję za wszystkie odwiedziny i komentarze ;)