DKN #3 - wywiad z Asją cz. I

Po wywiadzie z Amanitą, czas na kolejną fantastyczną projektantkę.

Już nawet nie pamiętam, jak trafiłam na blog Asji, ale wpadłam jak śliwka w kompot. Z wypiekami na twarzy przerzucałam kolejne posty wczytując się w historie powstawania poszczególnych modeli i poznając opowieści miłosne ze sznurem w roli głównej. A wszystko to opatrzone wspaniałymi zdjęciami autorstwa Połówka. Cały czas się zastanawiam, czego bardziej Asji zazdroszczę: rudego kota, cierpliwego Połówka, czy tej wspaniałej zdolności tworzenia tak cudnych dzianin. Po każdej wizycie na blogu u Asji mam mocne postanowienie nauczenia się robienia na drutach… Ale na razie tylko podziwiam!

Zapraszam na wywiad, w częściach dwóch. Bo Asja oprócz tego, że jest bardzo sympatyczną osobą, to też straszną gadułą. Druga część wywiadu już jutro!

Koniecznie zajrzyjcie na jej blog i Ravelry!

Wszystkie zdjęcia w tym wpisie pochodzą z bloga Asji i są jej własnością.

1. Jak długo dziergasz? Od czego się zaczęło?

Dziergam właściwie od zawsze. Mam mgliste wspomnienie moich pierwszych lekcji, których udzieliła mi Moja Mama, ale nie potrafię powiedzieć kiedy to dokładnie było. Pamiętam jednak dokładnie, że bardzo szybko skończyła się edukacja (Moja Mama znała podstawy dziergania, i te mnie przekazała, ale nigdy poza te podstawy nie miała potrzeby wyjść), a zaczęła się dowolna improwizacja, poszukiwanie rozwiązań, rozgryzanie technik, eksperymentowanie. Już w szkole podstawowej byłam w stanie wydziergać sweter, dla Misia co prawda, ale jednak! Za to z niezwykłym sentymentem wspominam godziny spędzone w towarzystwie bardziej doświadczonych dziewiarek, jak Moja Babcia, która podczas kilkutygodniowych wizyt nauczyła mnie dziergać rękawiczki, lub mieszkająca w sąsiedztwie Babcia przyszywana, do której zawsze mogłam wpaść pożyczyć jakiegoś druta, lub gazetkę z dzianinowymi wzorami. 

Wtedy też otworzyły mi się oczy na możliwości tworzenia. Niestety szkoła i codzienne obowiązki sprawiły, że w czasie liceum oraz studiów nie dziergałam praktycznie wcale. Dziewiarstwo wróciło do mnie za to ze zdwojoną siłą już po ślubie, kiedy to życie mnie przygniotło. Co ciekawe, najpierw chwyciłam za szydełko, ale niedługo potem odkryłam blogi dziewiarskie i przypomniałam sobie o drutach, prawie natychmiast przeżyłam krótki epizod z maszynami dziewiarskimi. Właściwie resztę już znacie. Długo czekałam na moje pierwsze wymarzone i z wyższej półki włóczki, a jak już je dostałam w swoje łapki, to przepadłam.

2. Kiedy przestało Ci wystarczać odtwarzanie pomysłów i zaczęłaś tworzyć własne wzory?

Ale to właściwie nie tak. Zabawa dzianiną od zawsze była dla mnie jakąś formą odtwarzania tego, co już gdzieś widziałam. Pisałam już o tym, że już jako podlotek korzystałam z wzorów dostępnych w gazetkach, nigdy jednakże nie śledziłam ich skrupulatnie. Od zawsze służyły mi tylko jako punkt wyjścia. Wzór żakardowy w projekcie czapki stanowił bazę dla swetra, ażur z projektu torebki czy serwetki, stanowił bazę dla bluzki. Wydaje mi się, że nigdy do końca też nie udało mi się stworzyć czegoś, czego w tej lub innej formie już wcześniej nie spotkałam, jak na przykład Vivacity, które było inspirowane sukienką z ogromnym dekoltem na plecach, czy Nelumbo, dla którego bazą była ażurowa bawełniana bluzka. Nie twierdzę, że nie potrafię śledzić wzorów, absolutnie nie, uwielbiam pracować według wzorów, zwłaszcza zaprojektowanych przez moich guru, i uważam to dzierganie za najprzyjemniejsze na świecie, bo nie muszę go rozgryzać, tylko oddaję się przyjemności tworzenia wyjątkowej dzianiny, ucząc się jednocześnie nowych technik czy rozwiązań. Ale tak naprawdę najpierw i od zawsze dziergałam „swoje”, a śledzenie opisów i dzierganie według takich, w moim przypadku przyszło znacznie później.

3. Kiedy pojawił się pomysł, żeby zacząć się dzielić wzorami? Kiedy stwierdziłaś, że można je sprzedawać?

Pisanie wzorów było dla mnie szczytem nie do zdobycia. Prawda jest taka, że to wciąż największa dla mnie trudność. To trwało zanim się odważyłam z tą pracą zmierzyć. Początki były bardzo trudne, ale jest to też pewnego rodzaju umiejętność, która tylko przez doświadczenie się rozwija, a na to potrzebny jest czas i tego nie da się przeskoczyć. Naturalne było dla mnie, że jak już się zdecydowałam stworzyć taki opis, to będę go chciała sprzedawać. Do tej pory pamiętam tą ogromną radość, jaką przeżywałam podczas sprzedaży pierwszego wzoru. Blog oraz społeczność, która wokół niego przez lata powstała, sprawiły, że ta decyzja o dzieleniu się moimi pomysłami w postaci opisów dziewiarskich, właściwie nie należała do mnie. Moi Czytelnicy, jak i koleżanki dziewiarki i ich życzliwe przyjęcie mojego pierwszego swetra pokazanego na blogu były ogromnym motywatorem. To One mnie namówiły, a ja po prostu spróbowałam się z tym zmierzyć. I się udało.

4. Skąd bierzesz pomysły na nowe projekty? Jak wygląda proces samego wymyślania?

Chyba nie mam jakiegoś jednego sposobu bądź rytuału. Zazwyczaj pomysły nachodzą mnie bezwiednie, widzę jakiś twór, odzież zazwyczaj, ale też i grafikę, architekturę, i potem szukam wzoru, ściegu, dzianiny, której aranżacja dałaby mi możliwość osiągnięcia mojego planu. Często też gadam z włóczkam. Mam też w głowie katalog dzianin, które kiedyś chciałam zrobić, to też bardzo pomaga. Natomiast samo wymyślanie, dzierganie, to jest proces przeplatany wzlotami, kiedy wszystko się układa jak powinno, i upadkami, kiedy trzeba pruć. Wiele z moich dzianin było wielokrotnie dzierganych po to, by znaleźć techniczne rozwiązanie na pomysł, który mi w głowie świtał. To takie trochę składanie puzzli, masz pogląd ogólny na to jak ma dana dzianina wyglądać, masz zasób technik, które już znasz i możesz wykorzystać, i projekt końcowy jest wariacją tych wszystkich zmiennych. Najwięcej jednak nauki biorę z pomyłek własnych. Kiedy przez przypadek zrobione dodawanie oczek staje się nie tyle tragedią, co punktem wyjściowym dla innego pomysłu. Towarzyszy temu olśniewajace niczym rozpalona żarówka pod kopułką „aaaaaaah”i zaczyna się prawdziwa zabawa!

Już jutro zapraszam na druga część wywiadu z Asją :)